Vizontele, 2001 yılında Türkiye’de gösterime giren ve Yılmaz Erdoğan’ın yönettiği bir komedi-drama filmidir. Film, 1974 yılında Türkiye’nin bir köyünde geçmektedir ve köy halkının televizyonun köye gelmesiyle yaşadığı değişimi konu almaktadır. Vizontele, Türkiye’nin televizyon yayıncılığına geçiş sürecini mizahi bir şekilde ele almaktadır. Film, köyde yaşayan insanların televizyonla tanışmasıyla ortaya çıkan komik olayları ve köydeki değişimin etkilerini anlatırken, aynı zamanda toplumsal değişimin getirdiği sorunları da gözler önüne serer.
Vizontele, başarılı bir senaryoya, güçlü oyunculuk performanslarına ve mizahi bir anlatıma sahiptir. Film, hem komik hem de duygusal sahneleriyle izleyicileri etkilemeyi başarırken, Türkiye’nin toplumsal ve kültürel yapısına da eleştirel bir bakış sunmaktadır. Vizontele, Türk sinemasının önemli bir eseri olarak kabul edilir ve Türk izleyicileri tarafından sevilerek izlenir. Film, Türk sinemasında mizahi ve toplumsal içerikli yapımlara örnek teşkil eden bir başyapıt olarak değerlendirilir.
Vizontele Fikri Sözleri, Vizontele Fikri Replikleri
- “Peki, Zeki Müren de bizi görecek mi?”
- “Ben Ankara’da görmüştüm galiba… Vallahi hiç hatırlamıyorum. O kadar sarhoştum ki zaten yanımdaki karıya bakmaktan hiç izleyememiştim.”
- “Fikri benim adım. Yol yorgunu heralde kadın.”
- “Nasıl? Ankara’da hep bunlarla işte Fikri abin. Geçen sefer gene gittim pavyona. İçeri girdim. Sahibi geldi. ‘Vay Fikri bey hoşgeldin!’ falan dedim ‘Nerden tanıyor acaba?’ meğersem künyeyi görmüş. Allahım yarabim. Dedim ‘Feri nerde?’ benim orda bir manita var. Feri Cansel’e benzediği için ben Feri diyorum. Asıl ismi Gülşen, arkadaşları da Münevver diyor. Yalnız kaldığımızda da ben kuzu diyorum. Yav o kadar güzel ki!”
- “Deli manyak!”
- “Oho! Vizontele daha çok yanar oğlum. Sinemaya benzer mi? Ben en çok sinemayı severim. Sinema başka bir şey.”
- “Bırak Allah aşkına ya! Adam hizmet istemiyor ki. Seçimlerde kendisi için çalışırken iyi. İş paraya gelince kıvırıyor. Bana da ihtiyacı olduğunu biliyor tabi. Beni pohpohluyor. Beni ne pohpohluyorsun kardeşim! Yok benim dedem şöyle büyük ağaymışta! Yok benim dedemin katırları kimsede yokmuşta! Beni methetme kardeşim bana para ver!”
- “Sayın Başkan bu acı lafların beni rencide ediyor ya.”
- “Ankara’yı diyorum, avucumun içi gibi bilirim. Yukarı Ayrancı’dan mısınız?”
- “Reis Bey, Bedri Ağa’nın torunuyla konuştuğunu hatırlatmak isterim.”
- “Ne konuşuyorsunuz lan şehrin en temiz ayıları.”
- “Yok benim dedem şöyle büyük ağaymış da, yok benim dedemin katırları kimsede yokmuş da. Beni methetme kardeşim bana para ver. Bir cigara ver Sezgin.”
- “Yok ben söylerim çayı, sen içeri geç içeri…”
